Έχει 2 ώρες που επέστρεψα σπίτι από το μεγαλειώδες συλλαλητήριο για την Μακεδονία μας. Και τώρα η ώρα του απολογισμού..Τί να πρωτοπεριγράψω; Εικόνες, συναισθήματα, όλα μαγικά, όλα πρωτόγνωρα.

Το κάλεσμα ήταν για τις 2 και ξεκινήσαμε γύρω στις 12 από το Ωραιόκαστρο. Από την αρχή της διαδρομής μας η ίδια εικόνα: πλήθος κόσμου με κάθε μέσο, με σημαίες και συνθήματα να κατευθύνεται προς το κέντρο. Εντυπωσιάστηκα. Λες ρε συ; Λες να χει κόσμο; Εμείς νιώθαμε σαν τους γραφικούς, τους λίγους που θα κατεβαίναμε. Τόσες μέρες που λέμε σε φίλους και γνωστούς ότι θα πάμε στο συλλαλητήριο μας κοιτούν σαν εξωγήινους. Το τί άκουσα… «Δεν σκέφτεσαι τα παιδιά σου; Θα χει χάλια καιρό. Εσύ τώρα θα σώσεις την Μακεδονία; Θα γίνουν επεισόδια.» Ξανά και ξανά τα ίδια αλλά το μόνο που κατάφερναν ήταν να με πεισμώνουν περισσότερο..

1 παρά φτάσαμε Βενιζέλου και εκεί ξεκίνησε η πορεία με τα πόδια για το άγαλμα του Μεγ. Αλεξάνδρου. Και το πλήθος ήταν ήδη εκεί. Ενωθήκαμε μαζί του και μαζί με μας τόσοι και τόσοι άλλοι.. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά κάθε ηλικίας ήταν εκεί να δηλώσουν παρών για την Μακεδονία μας. Και ο κόσμος πύκνωνε και  γινόταν πλέον το αδιαχώρητο. Νομίζω πως δε μπορώ να περιγράψω με λόγια όλο αυτό που έζησα. Είδα ανθρώπους να διαδηλώνουν με πάθος, με συγκίνηση, πέρα από κόμματα. Συγκινήθηκα πολλές φορές. Οι εικόνες ήταν τόσο έντονες, τόσο δυνατές. Επιτέλους σηκωθήκαμε από τον καναπέ. Η αρχή έγινε! Γιατί, μας έχουν πάρει τα πάντα και το ανεχτήκαμε, μάθαμε να ζούμε με λιγότερα, αλλά την ιστορία μας δε θα μας την κλέψουν!.

26904288_10215452948376559_5036485970633286445_n

Δυστυχώς όμως δεν υπήρχε μεγάλη δυνατότητα να δει όλος ο ελληνικός λαός το τί συνέβαινε στην Θεσσαλονίκη. Κανένα κανάλι δεν μπήκε στον κόπο να διακόψει το πρόγραμμά του και να αναμεταδώσει. Ούτε καν τα κρατικά, τα οποία εμείς πληρώνουμε!

Και κάπου εκεί, έψαχνα τον μπαμπά μου που βρισκόταν στο χώρο αλλά δεν τον είχα βρει ακόμα. Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα, όπως και πολλοί άλλοι, ότι δεν λειτουργούσαν τα κινητά μας. Δεν υπήρχε δυνατότητα επικοινωνίας με κανέναν. Δε μπορούσαμε να κοινοποιήσουμε όσα ζούσαμε εκεί. Και κάπου εκεί, οι διοργανωτές καλούσαν την αστυνομία να ανοίξει τα διόδια στα μάλγαρα, καθώς τα έκλεισαν και εγκλωβίστηκαν πολλά λεωφορεία με πολύ κόσμο που ήταν καθοδόν. Και κάπου εκεί, ανακοινώθηκε ότι έκλεισε και ο περιφερειακός με αποτέλεσμα να μην μπορούν να προσεγγίσουν όσοι έρχονταν από τις γύρω περιοχές. Η χούντα σε όλο της το μεγαλείο! Προδοσία από πάντού.

Επιστρέψαμε με τα πόδια πίσω με ανάμεικτα συναισθήματα. Υπερηφάνια και συγκίνηση για όλα αυτά που ζήσαμε, αλλά και απογοήτευση για την προδοσία εις βάρος όλου αυτού του κόσμου. Και τότε ξεκίνησαν τα δελτία ειδήσεων… «Δε μπορεί, θα το πουν και δε γίνεται να πουν ψέματα!». Και όμως…Μίλησαν για 80.000, ενώ αγγίξαμε τις 700.000, και για απογοήτευση των διοργανωτών. Το συνέκριναν με αυτό του ‘92 με εικόνες.

Μίλησε όμως κανείς για τον πόλεμο που δέχτηκε αυτό το συλλαλητήριο; Τις απειλές, τους εκβιασμούς; Τότε όλα έγιναν με την ευλογία της εκκλησίας και των αρχών και τώρα με απειλές για επεισόδια, με τον δήμο και τον Αρχιεπίσκοπο σχεδόν απέναντι. Και όμως ο περήφανος λαός μίλησε! Και  η δύναμή του είναι τεράστια!

Σε πείσμα λοιπόν όλων των πουλημένων και προδοτών, εγώ κρατώ αυτό. Κρατώ την υπερηφάνια του Έλληνα που μπορεί να έχει ανεχτεί πολλά, αλλά δεν πουλά την ψυχή του! Η δύναμή μας είναι τεράστια και μας φοβούνται. Το πρώτο βήμα έγινε και έπεται και συνέχεια…
(Έλενα)
Πηγή: ipareamas.gr

.